/ Home / Home / Participatie / Kijk op werk

Op het werk

Inleiding

Omdat het toch samen moet gebeuren, door participatie is dit artikel zowel voor werkgevers als voor werkzoekenden en zelfstandigen.

Onderstaande is van toepassing op de Nederlandse samenleving en de Nederlandse arbeidsmarkt. Irisonline vult dit graag aan met situaties in andere landen, dus laat je horen, you’re welcome!

Jouw kant van het verhaal

Heb je een (visuele) beperking en wil je jouw verhaal delen over hoe jij werk hebt gevonden, hoe jouw collega’s en werkgever dit ervaringen e.d.? Dat kan schrijf dan een artikel dat uiteindelijk de positieve kanten van het verhaal belicht, dan wordt deze op Irisonline.eu geplaatst.

Ben jij werkgever en heb jij één of meerdere werknemers met een visuele beperking in dienst, stuur deze dan ook door, zodat deze als spiegel kunnen gelden voor andere werkgevers, “zo kan het dus ook”.

Werknemer

Wat betekent het voor jou als persoon met een (visuele) beperking, voor jouw collega’s en zeker ook voor jouw werkgever, als jij een visuele beperking hebt? Natuurlijk ook altijd met de vraag, zet je het in je motivatie, dat je blind of slechtziend bent, of laat je het weg.

Deel jouw verhaal (link) als werknemer met een visuele beperking

Meerwaarde

Als persoon met een (visuele) beperking wil je graag jouw meerwaarde laten zien, je zoekt jouw kansen daartoe, maar hoe doe je dat. Ondanks je visuele beperking wil je graag als volwaardig worden gezien. Net als voor ieder ander met een goede baan, beschouw jij werk ook als basiswaarde in het leven, om zelf goed van te kunnen leven, zonder afhankelijk te moeten zijn van de overheid. Je wil niet die hand hoeven vasthouden, je wil het zelf doen.

Werkgever

De ene werkgever gaat ermee om alsof het ieder andere medewerker is. Maar het gros van de werkgvers doet hier toch wel moeilijk over. Puur omdat men niet weet wat de consequenties zijn.

• Minder productie
• Aanzien van het bedrijf
• Eigen imago
• Kost teveel
• Geen mogelijkheid voor begeleiding
• Bang voor productiefouten
• Teveel extra administratie
• Concurrentiebelang
• Type productie is niet geschikt

Wil je vandaag de dag als persoon met een (visuele) beperking aan de slag, moet je beschikken over goede overtuigingskracht naar een werkgever, waarbij eigenlijk geen andere obstakels in de weg mogen zitten. Een werkgever gaat voor de weg van de minste weerstand. Ofwel waarbij het bedrijfsrisico niet of nauwelijks wordt aangesproken. Gelukkig zijn er zeker ook werkgevers die uit sociaal oogpunt de mens voorop stellen en dus jou als persoon met een beperking die kans geven. Want om die “kans” daar gaat het om.

Als werkgever en dat bedrijfsrisico moet je de identiteit van jouw bedrijf waarborgen, waarbij de bedrijfsrisico’s zoals gezegd minimaal moeten blijven. De werkgever kijkt dan naar:

• Zijn wij een puur zakelijk “imperium” waarbij kijkharde commerciele cijfers gemaakt moeten worden, dus zoveel mogelijk omzet voor zo min mogelijk moeite, tijd en geld.
• Zijn wij een sociale werkgever, die ondanks de concurrentie oog heeft voor de samenleving, ofwel wil je als bedrijf een afspiegeling zijn voor de omgeving.

Ben je als (sociale) werkgever bereid om als je iemand met een beperking in dienst neemt, bijvoorbeeld naar voorlichting door professionals te gaan, die jou vertellen, wat het betekent om een (visuele) beperking te hebben. Ben je als werkgever tot het volgende bereid:

• Premies aan te vragen voor jouw werknemer, met een beperking;
• Beschouw je hem of haar als ieder ander en betaal je eventuele aanpassingen (zoals een werkplekonderzoek);
• Neem je het mislopen van omzet vanwege een werknemer met beperking voor lief;
• Ben in staat om iemand met een beperking te beoordelen op de functie, los van de beperking;
• Betaal je aan degene met een beperking het juiste functiegerelateerde salaris;
  • Ben je bereid iemand met een beperking de kans tot een opleiding te geven;
  • Ben jij bereid iemand met een beperking een leidinggevende functie te geven;
  • Ben jij bereid als “teambuilding een presentatie te laten verzorgen over “de visuele beperking”.
• Deze punten zeggen iets over jouw als persoon in de functie als werkgever. In hoeverre ben jij bereid tot inlevingsvermogen. Als werkgever straal je dit ook bewust en onbewust uit op jouw hele team.

Als persoon (werknemer) met een beperking zoek je naar kansen, om jouw meerwaarde aan te tonen, ofwel die “niet linksom dan maar rechtsom”. De beste kansen liggen dan bij de sociale werkgever of als zelfstandige. De zakelijke werkgever zou echt eens voor de spiegel moeten gaan staan om de eigen zwaktes in te kunnen zien. Want puur zakelijk “gezien” bewandel je de weg van de minste weerstand, dat is niet de weg die de samenleving weerspiegelt.

De hobbel

Feitelijk gezien zou voor een goede participatie ieder bedrijf van minimaal 20 medewerkers (de overheid zegt 25) tenminste één iemand in dienst moeten hebben met een (visuele) beperking. Los van het feit om hoeveel arbeidsuren het gaat. Kleinere bedrijven dan 20 zijn vaak dusdanig specialistisch, dat het in veel gevallen moeilijk wordt om echt te participeren. Maar in dergelijke gevallen zou je dan kunnen denken aan (begrensde) stageplaatsen.

Vaak wordt voor een aanstelling een proefplaatsing ingesteld. Dit is wel een risicovol middel. Omdat deze misgebruikt kan worden voor het voltooien klusjes. Om vervolgens aan te geven, “we hebben je toch niet meer nodig”, zonder echte aanstelling. Dit gebeurt helaas nog te vaak. In geval van een begrensde stageplaats staat de termijn vast en is de taakverdeling duidelijker opgezet.

Net als deze stageplaatsen, moet je in geval van betaalde medewerkers creatief kunnen denken, als je als organisatie mee wil doen om te participeren. Zo moeilijk is dat echt niet. Het is een hobbel die genomen moet worden, maar als die goed uitpakt, vergroot het jouw aanzien als werkgever, als organisatie en als naam van jouw product.

Omdat werkgevers deze hobbel al vaak niet durven te nemen, het ongemak (uit oogpunt van de werkgever) niet in ogenschouw willen nemen, weet men vaak ook niet, wat het jouw als werkgever op kan leveren (zoals loonkostensubsidie). Het gaat dus niet om minder productie, hoge kosten, aanzien, productiefouten, etc. Het gaat om creatief werkgeversschap. Als jou dat lukt, groei je daar zelf als persoon ook door. En dat levert jouzelf weer wat op.

Natuurlijk kan je als werkgever zeggen, ik hoef al die subsidies niet. Mijn werknemer heeft dan wel een beperking, maar ik wil hem/haar net zo behandelen als alle andere werknemers. Dat is een hele goede mentale instelling, maar als die financiële hulpmiddelen er zijn, benut deze dan ook. Want wie weet brengt een werkplekonderzoek aan het licht (letterlijk en figuurlijk) dat er door aanpassing een nog betere productie mogelijk is.

Het besef

Eigenlijk draait alles om “the mindset”. Veel werkgevers beseffen zich niet, dat iemand met een (visuele) beperking zich, dubbel zoveel probeert in te zetten, zover het kan, om maar te laten zien, dat hij/zij het ook gewoon kan. Dat je als werknemer dan ’s avonds thuis helemaal op bent, ja dat ziet de werkgever dan helaas niet. Maar de voldoening is zo enorm, als het wel lukt en dat kan je als werkgever zeker wel zien. Je kan wel iemand middels een voorkeursvacature aannemen, maar als je zelf niet de moeite neemt om te beseffen wat het betekent een beperking te hebben, zal zo’n ingevulde arbeidsplek nooit tot z’n recht komen.

Modernisering

Door de modernisering, worden door digitalisering steeds meer zaken ook toegankelijk voor mensen met een visuele beperking. Daarnaast ontstaat nieuwe technieken (en daardoor nieuwe produkten), waardoor ook nieuwe mogelijkheden ontstaan. Kijk daar, eventueel samen met de werknemer naar. Want er is meer mogelijk dan je denkt.

Als 1 team

Als opstapje zou je als werkgever bijvoorbeeld kunnen denken aan 1 FTE, te verdelen over 2 personen (niet meer dan 2), dus parttime. Waarbij 1 van beiden een (visuele) beperking heeft en de ander niet. Zodoende kan je elkaar aansturen, elkaars fouten verbeteren, elkaar aanspreken op zaken e.d. Het is natuurlijk aan de werkgever om iemand aan te nemen en zich zover als mogelijk is kan verplaatsen in degene met de (visuele) beperking. Maar uiteindelijk moet het door het team worden opgevangen. Degene met de (visuele) beperking moet namelijk onderdeel worden van het team en niet “o ja die blinde jongen”. Niet meer dan 2 medewerkers op deze functie, want anders krijg je weer te maken met de belangen tussen de andere onderlinge collega’s.

Stel je voor, een persoon die blind is en bij jouw (als werkgever) solliciteert voor telefonist, kan net als ieder ander net zo goed de telefoon aannemen. Maar veel werkgevers hebben helaas nog de gedachte, “oh die is blind dus kan hij/zij ook niet de telefoon aannemen”. Sterker nog, de werkgever gaat er vanuit dat je sowieso een rijbewijs hebt. Ja die werkgevers zijn er echt.

Maar stel je neemt zo iemand in dienst en na vele jaren komt er iemand op kantoor die jouw blinde medewerkker dan ziet en zegt “goh ben jij blind, dat heb ik nooit gemerkt”. Kan je je dan nu al de trots voorstellen die jij als werkgever zou hebben?

Juist iemand met een beperking kan binnen het team, maar ook als onderdeel van de organisatie, het product en de naam als zodanig een meerwaarde vormen, die men niet ziet, als degene in kwestie er niet zou werken. Het kan je een sociaal aanzien geven, dat van grote waarde kan worden, als je je als werkgever structureel inzet voor mensen met een (visuele) beperking.

Belang afwegen

Als je als persoon met een beperking gaat solliciteren, weeg dan het belang van je beperking af. Is het zinvol deze al direct te delen met de potentiële werkgever, of niet. En als je het doet, geef dan aan, wat jouw beperking deze al heeft opgeleverd (positief gezien dus) in het verleden en hoe dit in het werk van pas komt. Sta hier als werkgever ook voor open. Een afwijzing van de sollicitatie zegt vaak meer over het bedrijf, dat niet openstaat voor mensen met een beperking, dan over de persoon in kwestie.

Als zelfstandige

En als het dan als werknemer toch niet lukt, kan je door de modernisering, het digitale tijdperk, makkelijker aan de slag als zelfstandige. Je bent niet meer afhankelijk van werkgevers die jou ontlopen, jouw negeren, jou alleen zien in combinatie met je beperking etc.

Het internet maakt het makkelijker om met mensen in contact te komen, een groter netwerk dus op te zetten. Het internet zelf biedt ook mogelijkheden, zoals het opzetten van een eigen website (irisonline.eu), een webshop, consult- of adviesbureau, of andere IT matige zaken etc. Zeker als je een beperking hebt, moet je creatief kunnen zijn, gaat het niet links om, dan maar rechts om.

Maar als zelfstandige moet er natuurlijk wel een en ander geregeld worden, zaken die je bij een werkgever niet zelf moet doen. Certificering, branchevoorwaarden, richtlijnen, wetgeving. Vaak zijn hier middelen voor nodig, waar je als persoon door jouw beperking direct of indirect tegenaanloopt en waarbij de overheid zich als muur opstelt. De overheid wil die participatie, maar ja ” maar hoe, “vul het zelf maar in”.

Juist als zelfstandige kan je zoveel meer kwaliteiten uit je halen als werknemer. Omdat je het zelf moet doen en daardoor ook verborgen kwaliteiten ontdekt en daardoor nieuwe wegen leert kennen.

Conclusie

Werk zoeken, werk vinden, werk behouden, ontwikkelen en stappen daarin maken, het moet echt samen, we hebben elkaar nodig. Ongeacht of dat nou als werknemer, werkgever of als zelfstandig is.